Lokalizacja: Warszawa, Polska,      Data : 2017     Powierzchnia: 6267 m²

Projekt przedstawia budynek dydaktyczny warszawskiego SGH. Projektowany obiekt jest współczesną odpowiedzią na charakterystyczną i zdefiniowaną przed wojną architekturę podstawowych budynków SGH przez Jana Koszczyca-Witkiewicza.   Najbardziej widocznym tego przejawem jest „modułowy” system kształtowania elewacji, w którym każdy moduł jest polem doświetlenia pomieszczeń dydaktycznych; skomponowany w konkretny sposób. Przy czym różnice w kompozycji elewacji istniejącego budynku głównego SGH i budynku projektowanego polegają na rezygnacji z „wertykalnego” układu elewacji oraz poziomych pasów attyk, co powoduje bardziej współczesny i uniwersalny charakter w odbiorze proponowanej architektury. Drugim, ważnym odniesieniem do architektury historycznej w postaci charakterystycznej kopuły, schodkowego ostrosłupa świetlika budynku głównego SGH rozpiętego nad holem głównym. Proponuje się podobny w kształcie świetlik jednak na zasadzie „przestrzennego negatywu” tego elementu, który w wypadku realizacji zacznie funkcjonować nie, jako element dodany do bryły zasadniczej, ale od niej „odjęty”. Nie jest to wyłącznie gra intelektualna formami przestrzennymi, tak kreowana kubatura ma ogromny wpływ na charakter przestrzeni wewnętrznej obiektów oraz rozwiązania wnętrz. W elewacjach poprzez nieznaczne wysunięcie zaakcentowano strefy funkcjonalne (kubaturowe) oraz centralnej strefy doświetlenia przestrzeni wspólnej; kompozycja elewacji bocznych odtwarza ogólną zasadę przekroju budynku zasadniczego. Zieleń we wnętrzu budynku to bardzo istotny element organizowania przestrzeni publicznych. Niemal całe atrium, taras oraz wszystkie przestrzenie wspólne są „wyścielone” zielenią. Budynek SGH znajduje się na granicy „zielonych płuc Warszawy”, czyli Pól Mokotowskich oraz mocno zurbanizowanej tkanki miejskiej. Beton i szkło nie są naturalnym środowiskiem dla człowieka, dlatego wprowadzenie dużej ilości odpowiednich gatunków roślin wpłynie pozytywnie na samopoczucie użytkowników. Budynek dzięki swojej formie, a w szczególności dzięki tarasowemu atrium jest bardzo dobrze doświetlony biorąc pod uwagę plan miejscowy i zadany program. Do wnętrza dociera dużo światła naturalnego, dzięki czemu wszystkie przestrzenie użytkowe w całym budynku mają dostęp światła dziennego. Konkurs Organizowany przez Stowarzyszenie Architektów RP.

Zespół projektowy: Marek Kruk, Katarzyna Kwiatkowska, Adrian Mania, Tomasz Sroczyński.